ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2014
Το καλοκαίρι βρίσκεται σχεδόν στη μέση του. Πολλές παράλληλες καφρίλες συμβαίνουν αλλά και πολλές παράλληλες ενδιαφέρουσες καταστάσεις. Σχεδόν δεν ξέρω από ποιό σημείο να αρχίσω. Αλλά επειδή με έχει πιάσει μια συγγραφική τρέλα, η οποία πολύ πιθανόν είναι να μη βγάλει και κάπου, λέω να το πάρω από την αρχή.
Απογοητευμένη από την Αθήνα, όπως και τις περισσότερες φορές, κίνησα για Πύργο. Εκεί υπήρχε η θεία στο χωριό, όπου δεν άντεξα το γύρω κουτσομπολιό και κατέβηκα στην παραλία σε ένα υπέροχο σπιτάκι μπροστά από τη θάλασσα.
Μετά...
http://thefrog.gr/%CE%B8%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BF%CE%B9-%CE%AF/
Το καλοκαίρι βρίσκεται σχεδόν στη μέση του. Πολλές παράλληλες καφρίλες συμβαίνουν αλλά και πολλές παράλληλες ενδιαφέρουσες καταστάσεις. Σχεδόν δεν ξέρω από ποιό σημείο να αρχίσω. Αλλά επειδή με έχει πιάσει μια συγγραφική τρέλα, η οποία πολύ πιθανόν είναι να μη βγάλει και κάπου, λέω να το πάρω από την αρχή.
Απογοητευμένη από την Αθήνα, όπως και τις περισσότερες φορές, κίνησα για Πύργο. Εκεί υπήρχε η θεία στο χωριό, όπου δεν άντεξα το γύρω κουτσομπολιό και κατέβηκα στην παραλία σε ένα υπέροχο σπιτάκι μπροστά από τη θάλασσα.
Εκεί οι μέρες δεν περνούσαν. Χωρίς παρέα, με βιβλία και ένα laptop να βλέπω ταινίες που είχα κατεβάσει αλλά δυσκολευόμουν να τις δω γιατί ήθελαν μια κάποια όρεξη. Επειδή το internet ήταν φυσικά άφαντο, το μυαλό μου έπαιρνε περίεργες στροφές-μάλλον αυτές που πάντα είχε αλλά η εγρήγορση τις έσβηνε. Έγραφα, έγραφα και διάβαζα και παρακολουθούσα ταινίες του 50. Αφού το έκαψα τελείως και πέρασα κάπως έτσι και τα γενέθλια των 28 μου χρόνων, με φρίκη λες και έχω πάει 60 και δεν πάω και πολύ καλά, αποχαιρέτησα τον Άγιο Ηλία και πήρα το κτέλ της επιστροφής με τέρμα το air condition.
Αθήνα πόλη φάντασμα, Αθήνα πόλη γκέτοοοο, panx romana και πάλι λοιπόν μια ζούγκλα από μπετό κλπ κλπ. Η Αθήνα δεν με κρατούσε για κανένα λόγο, έπρεπε κάπως να φύγω πάλι, αλλά πώς; Χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά. Τότε ξαφνικά έγινε το θαύμα! Είχα γίνει 28 ναι αλλά αυτό σήμαινε ότι όπως και στα 27,26,25 όλο και κάτι μου έδιναν οι συγγενείς για τα γενέθλια μου! Ένιωσα πάλι 15 χρονών και με το δώρο μου έβγαλα εισητήριο για τη Φλώρινα την φοιτητική μου πόλη. Θα πάω να δω πτυχιακές καλοτεχνιτών είπα και να μιλήσω με κόσμο που έχω να δω ένα χρόνο.
Φύγαμε με τη συνονόματη μου φίλη, ζώντας και το γνωστό 2 ώρες στο Πλατύ, αυπνία και τί κάνουμε εδώ.
Φτάνουμε πρωί Κυριακής και αρχίζω να βλέπω γνωστούς. Τίποτα δεν άλλαξε και όμως αλλάξαν όλα!
Μένουμε στον ξάδελφο της και σχεδόν ξάδελφος μου επίσης - 5 χρόνια στη Φλώρινα οι σχέσεις είναι συγγενικές πλέον- στο κέντρο της πόλης όπου δυστυχώς θα έλεγα ότι θυμίζει κάτι από Κυψέλη (άποψη άλλου που τείνω να υιοθετώ). Τις μέρες μου εκεί βρίσκω φίλους, βρίσκω γνωστούς, βρίσκω εκνευριστικούς τύπους που δεν ήθελα να δω, βρίσκω παλιές αγάπες, βρίσκω μπύρες, βρίσκω κοκτέιλ, βρίσκω έργα και τέλος βρίσκω έμπνευση που κάπου την είχα χάσει και δεν έχω καταλάβει ακόμα που...
Την πρώτη ημέρα των πτυχιακών έτρεχα να τα προλάβω όλα με αποτέλεσμα την δεύτερη μέρα να τα παίξω και να δω ελάχιστα. Περιττό να πω ότι η θέα από το σπίτι του ξαδέλφου όταν έπεφτε ο ήλιος ήταν κάπως έτσι..μέσα από στόρια και κάγκελα.
Η Φλώρινα έμοιαζε πάλι με πόλη φάντασμα όπως κάτι μέρες του Ιανουαρίου που έφτανες με το κτελ μετά από τις διακοπές των Χριστουγένων και υπήρχες εσύ, η ομίχλη και ένας φωτεινός σταυρός γκραγκινιόλ να κρέμεται από τον ουρανό και ναι όποιος έχει πάει Φλώρινα τον ξέρει τον φρικαλέο σταυρό που καραδοκεί πάνω από την πόλη.
Έτσι λοιπόν μετά από συζητήσεις, περπάτημα, εικόνες και μπύρα δίπλα στο ποτάμι με τα άτομα που ξέρεις τόσο καλά αλλά σε έχουν ξεχάσει όπως τους ξέχασες και εσύ μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια από την ξεχασμένη πολιτεία που για λίγο πάλι σε συγκίνησε. Το τρένο γνωστό, η διαδρομή γνωστή, οι εικόνες κάθε φορά άλλες.
Πάλι Αθήνα.. αλλά το νιώθω θα φύγω ξανά γιατί συνενόηση δεν υπάρχει και ή εγώ τρελάθηκα ή όλοι οι άλλοι. Είμαι σίγουρη πως είναι οι άλλοι, αλλά δεν το κάνω και θέμα.
Έτσι πάλι ξεκινώ για ένα κουμμουνιστικό τριήμερο που ήταν πως να το θέσω.. λάθος. Παρόλα αυτά κίνησα με την κολλητή από το αθάνατο Μαρούσι προς τη Λάρισα με σκοπό να αποφύγω τα πολιτικά και τα κόμματα μέσα σε ένα κουμμουνιστικό camping. Oκ το κατάλαβα ότι μάλλον εγώ είμαι η τρελή. Οι εικόνες πάλι τρομερές αλλά μου έκρυβαν τη θέα οι κόκκινες σημαίες. Τα παιδιά εκεί καλά δεν λέω αρκεί να μην μου έλεγαν κάτι για το κόμμα. Τα κατάφερα βρίσκοντας μια παραλία απόμερη με τους κατακαημένους γυμνιστές να προσπαθούν να μπανιαριστούν μακριά απο τα beach bar και το ντουμπου ντούμπου, μουσική ρακέτα όμορφες κουμμουνίστριες - η τρίχα στη μασχάλη δεν υπάρχει εδώ και χρόνια!- με τον κόσμο μαζεμένο σαν μυρμηγκοφωλιά να κάνει ηλιοθεραπεία.
Λίιιιιγο πιο πέρα ήταν έτσι...
Βρήκαμε και ένα παππού -με το μαγιό του- να ψαρεύει καβούρια με χρώμα psychedelic! Ένας παππούς τρομερός με χαμόγελο χωρίς δόντια να βάζει το καβούρι να ποζάρει πριν φαγωθεί.
Πάλι φύγαμε και από τη Λάρσα και ενώ λεώ ωχ μάνα μου δεν θα ξεφύγω ποτέ από την Αθήνα.
Ούτε παππούδες χωρίς δόντια με καβούρια ούτε θάλασσα ούτε ταξίδια.
Θα ' λεγα αν έχεις τύχη διάβαινε που λένε, διότι εκεί που πίστευα ότι το πολύ μέχρι Λούτσα θα πήγαινα, βρίσκουν τα κορίτσια μια παραλία δυσπρόσιτη στο Λουτράκι. Όλη την εβδομάδα που πέρασε με ρωτούσαν αν θα έρθω και εγώ το σκεφτόμουν ξανά και ξανά. Έτσι προβληματισμένη πάλι ξεκίνησα για μια νέα περιπέτεια με τις τρελές μου φίλες..
Μετά...
Γυρίσαμε πάλι στο χάος.. Νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ ακόμα και βλέπω ωραίες εικόνες μέσα στην ανθρωπότητα του φαίνεσθαι και καταναλώνετε. Ωραίους ανθρώπους, όπως ο Αυστριακός από τα βουνά που οδήγησε το αμάξι μας μέσα στις πέτρες και στα χώματα για να μην μείνουμε όλο το βράδυ στο Λουτράκι, ο παππούς στη Λάρισα με το χαμόγελο, η γιαγιά με τα ψώνια της που μιλούσε για τα παιδιά της στο παγκάκι τη Φλώρινας, οι συγγενείς που προσπαθούν, οι φίλοι που την παλεύουν, αυτοί που σκέφτονται, αυτοί που νιώθουν, αυτοί που δρουν.
Ο κόσμος πίσω στην Αθήνα -λογικό- φρικαρισμένος. Είναι δυνατόν να μην επηρρεάζεσαι; Τα προσωπικά μας περίεργα-για όσους είναι τυχεροί- τα γύρω δύσκολα, οι σκέψεις;
Άν αρχίζω να σκέφτομαι τί γίνεται στο κόσμο αυτή την στιγμή με πολέμους, παιδάκια να σκοτώνονται, ανθρώπους να λημοκτονούν, τους πολιτικούς να τα τρώνε και ο κόσμος ενώ πηγαίνει σε πορείες, ενώ ακούει τί συμβαίνει, ενώ κάποιοι ενδιαφέρονται, να μην ξέρουν ποιός είναι πια αυτός ο τρόπος για να αλλάξεις τα πράγματα; Γύρω γύρω κρίση, αδιαφορία και στη μέση πόλεμος. Ο κόσμος είμαστε εμείς, δεν είναι κάποιος άλλος. Ξέρω ότι κανένας δεν έχει όρεξη να ακούει τα άσχημα αλλά αυτά ποτέ δεν θα φύγουν από γύρω μας και από μέσα μας. Καμιά φορά σκέφτομαι την ελαφρότητα που διακρίνει πολλούς και πετάνε απο πάνω τους τη φρίκη. Αλλά όπως λέγαμε και με τα κορίτσια στο Λουτράκι όταν η φρίκη θα χτυπήσει την πόρτα σου και δεν την βλέπεις μόνο στην TV να δω πως θα την κάνεις πέρα. συνεχίζεται-μάλλον-...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου